'Twee lange dagen...!'

Zooo ……. we zijn er! Gister vanaf het eiland Samosir vertrokken met de veerboot terug naar het vaste land op weg naar Bukittinggi, West-Sumatra. Een paar dagen geleden had ik het er over dat wij met al die muggenbulten de gekkies van West-Sumatra waren. Dat klopte toen achteraf niet want toen waren we nog in de provincie Noord-Sumatra. Dat hebben we bij deze gerectificeerd.

Vanaf Samosir naar Bukittinggi is het 530 kilometer, maar door de wegen hier en de route via allerlei haarspeldbochten en hoogteverschil duurt dat heel lang. Vandaar dat we deze afstand niet in één dag hebben afgelegd, maar over twee dagen hebben uit gesmeerd. Zo hebben we gister 10 uur gereden inclusief stops, sightseeings en lunch en hebben we overnacht in Padang Sidempuan. Om vervolgens vanmorgen vroeg weer de minivan in te gaan en de resterende kilometers te overbruggen. En ook vandaag kwamen we eind van de dag (18.00 uur) aan bij het hotel in het centrum van Bukittinggi. Soort gesloopt. En achteraf misschien toch niet zo slim om het in twee dagen te willen doen. Maar zoals gezegd moesten we deze afstand overbruggen en om in ons schema geen dag te verliezen door het over drie dagen te verdelen en dan uiteindelijk ergens anders in ons schema iets over te moeten slaan, er bij het plannen van de hele reis voor gekozen om het dus in twee dagen te doen. Maar nu achteraf hebben we over de afstanden hier en de wegen en dat twee dagen achter elkaar een beetje te makkelijk gedacht. Tip: niet zo doen dus 😉.

Ondanks dat het zwaar was hebben we onderweg wel weer veel moois gezien. Het afwisselende landschap is prachtig. Eigenlijk rijd je op een weg die dwars door het tropisch oerwoud gaat. De bergachtige omgeving is erg indrukwekkend en de sawa’s zijn zoals je je die bij Indonesië bedenkt!

Gister zijn we als eerste gestopt in Balige en hebben we in dit dorp de dagelijkse markt bezocht. Groentes, kruiden, verse levende vis, gedroogde vis en er werden live kippen geslacht.

Onderweg nogmaals genoten van het landschap en de vele rivieren die we ook kruisten. Rijdend op een brug over zo’n rivier krijg je de mooiste beelden.

Het is echt elke keer genieten echt ook van rivieren, maar wat heel naar is is dat de lokale bevolking rivieren ziet als oplossing voor het afvalprobleem. Men dumpt massaal bij elke brug (echt waar!) hun afval over de reling van de brug. Met als gevolg dat het afval aan de brug hangt, in de berm terecht komt, om uiteindelijk in de rivier te belanden. We zijn hele stukken rivier ook tegen gekomen waar op de rotsen die uit het water steken op ondiepe gedeeltes het afval vastgeplakt zit. Zo triest. En we zagen ook dat de oevers droog waren komen te staan door lagere waterstand, en dan zie je het afval in de oevers aan het groen hangen. En dan te bedenken dat de rivieren in principe uiteindelijk in de zee uitmonden….. dan begrijp je hoe de plastic soep voor een deel ontstaat en waar het voor een deel dus zijn oorsprong vindt…..

Maar dat neemt niet weg dat we verder idyllische plekken gezien hebben, je kijkt je ogen uit.

Vandaag dus verder gereden en een waringinboom gespot. Dat is een typisch Aziatische boom met overhangende twijgen en luchtwortels.

Daar ook weer door een dorpje gelopen. En dan zie je van dichtbij hoe weinig de mensen hier hebben. De huizen zijn vaak echt niet meer dan een houten vierkant hutje. Met verder helemaal niets. Vaak geen meubilair. De mensen zitten op de grond. Waar de daken vroegen bedekt waren met palmboomtakken, zijn ze nu bedekt met golfplaten. Het ziet er allemaal minder romantisch uit, en arm….. heel arm…..

Sinds de nieuw president Joko Widodo is het leven in Indonesië veel duurder geworden volgens onze gids. Hoewel het in de rest van de wereld de laatste jaren ook overal duurder is geworden, is de inflatie in Indonesië ook enorm. De mensen moeten sinds de nieuwe regering meer belasting betalen en bijvoorbeeld ook wegenbelasting. De gids vertelde dat met dat belastinggeld de wegen inderdaad worden verbeterd en niet zoals bij Soeharto het geld door corruptie elders terecht komt. Maar tegelijkertijd waren de mensen in de tijd van Soeharto gewoon blij want ze hadden gewoon te eten, terwijl dat nu veel moeilijker is omdat alles duurder is geworden.

Op de foto’s kun je de eenvoud van het leven hier goed zien. Al rijdende van Noord-Sumatra naar uiteindelijk Bukittinggi in West-Sumatra kun je wel heel goed zien, dat het Noorden wel armer is dan het Westen. In het Westen zijn de huizen meer solide, vaker van steen en beter onderhouden lijkt het. Ook zijn de straten schoner.

We hebben vandaag de dag episch afgesloten door de evenaar te passeren bij het plaatsje Bonjol! We zijn nu officieel op het zuidelijk halfrond!

Morgen gaan we het gebied rond Bukinttinggi verder verkennen. Het gebied van de Minangkabau stam.

Tot blogs!