'Sanur en duiken...!'

Na twee dagen Ubud zijn we gister opgehaald om de laatste vijf dagen van onze vakantie lekker te chillen in Sanur. Waar Ubud in het binnenland lag en ons hotel midden in een sawa, ligt Sanur meer in het zuiden aan de kust. En ons hotel is een beachhotel, want het ligt direct aan het strand. Net als in Ubud hebben we hier geen programma. We zien wel wat de dag brengt. Nico van Danique zei het mooi: onze reis zit er op, de vakantie en het relaxen kan beginnen. En zo voelt het ook wel een beetje. Vandaar dat we geen planning hebben. Behalve dat Marcel twee hele dagen weg zal zijn, omdat hij die dagen gaat duiken. Ik blijf met de meiden gewoon in Sanur bij het hotel op het strand.

Gister zijn we hier zo met z’n vieren begonnen. Lekker heel de dag aan het strand gelegen. Het is hier warm en heel toeristisch. Het is nog niet megadruk qua toerisme (dat moet na corona hier nog helemaal opstarten, want Indonesië is pas helemaal open sinds 9 juni). Maar hier zijn wel meer toeristen dan in Java en laat staan Sumatra. Daar waren we bijna de enigen. En aan de toeristen hier om ons heen moesten we in het begin op Bali wel even wennen. We kwamen uit gebieden waar niemand was namelijk. En dat went dus snel blijkt.

Onderweg vanuit Ubud in de auto (rit van een klein uur) heb ik wat opnames gemaakt. We hebben een video geüpload (helaas niet super qua kwaliteit omdat hij vanuit de auto door de ruit gemaakt is) zodat jullie kunnen zien dat het straatbeeld inderdaad heel anders is dan Java en Sumatra. Allemaal versierde huizen, hindoeïstisch, en om de zoveel meter een tempel.

We hebben ’s avonds in de buurt van het hotel heerlijk gegeten in een lokaal restaurant. Waar je op Sumatra en Java bij lokale restaurants echt alleen maar Indonesisch kon eten, is het aanbod hier gevarieerder. Je kan hier dan ook in zo’n restaurant Italiaans, Amerikaans en Mexicaans bijvoorbeeld eten. Na het eten hebben we in het hotel een spelletje met elkaar gespeeld en nog lekker snacks gegeten.

Qua prijsniveau zijn we deze vakantie van zeer goedkoop naar ietsje duurder gegaan. Waar we in Sumatra aten met z’n vieren voor soms € 6,00 tot € 10,00, eten we hier met z’n vieren voor ongeveer € 30,00. Nog heel goedkoop natuurlijk als je het vergelijkt met Nederland.

En zo na bijna drie weken Indonesië spreken we alle vier best een woordje Bahasa Indonesia. Het zijn geen volzinnen, maar we kunnen onze bestellingen in een restaurant helemaal in het Indonesisch doen. Met een echte zinsopbouw zoals ‘ik wil graag 1 cola bestellen, en als eten wil ik graag nasi-goreng bestellen’. En dat in het Indonesisch dus. En kunnen we vragen of iets pittig is of niet, en wat wij dan willen. Groot, klein. We hebben inmiddels ook een aardige woordenschat. Dat bleek toen we met June op stap waren die ochtend. Die vond het geweldig dat we Indonesisch probeerden te praten, en praatte op haar beurt ook in het Indonesisch met ons. Zo vroeg ze bijvoorbeeld wat we de vorige avond gegeten hadden en wat voor kat we hebben (wij bruine en Niek bij Nico een zwarte). Dat soort dingen, daar kunnen we gewoon op antwoorden. Wij door onze Indonesische lessen op de ambassade en de meiden pikken het gewoon snel op. En we konden met haar zelfs woordgrapjes maken. Het is als je een beetje taalgevoel hebt ook een makkelijke taal vind ik. Er zijn geen vervoegingen wat het heel makkelijk maakt is mijn mening.

Vandaag werd Marcel om 07.00 uur opgehaald voor zijn eerste dag duiken. Hij keek er erg naar uit. Hij zou drie duiken gaan maken. Twee in de ochtend, dan lunchen en toen nog een derde duik. Het is alweer een jaar geleden dat Marcel van de onderwaterwereld heeft genoten. Hij kwam aan het begin van de avond terug bij het hotel met dit verhaal:

‘We zijn gaan duiken in Tulamben in het noordoosten van Bali. Nu is Bali niet zo erg groot, maar ook hier geldt dat als je afstanden moet overbruggen er tijd voor nodig is. Dus 2,5 uur in de ‘duikbus’ gezeten op weg naar de duikstek. De eerste duik was op het achterste en diepste gedeelte van het USAT Liberty wrak. Dit was een Amerikaans vrachtschip dat in de Tweede Wereldoorlog in januari 1942 door een Japanse onderzeeër is getorpedeerd en strandde op Bali. In alle consternatie ben ik helaas vergeten bij deze duik de videocamera mee te nemen, maar het komt goed beste lezers…(!). Tijdens de verplichte duikstop op de terugweg op 3 meter, de eerste verrassing tegengekomen. Een etende, kleine, groene zeeschildpad.

De tweede duik was aan het einde van de Tulamben baai, namelijk de ‘Drop Off’, een verticale klif die naar 70 meter diepte gaat. Genoeg scholen vissen gezien en diverse koralen en sponzen. Bij een van de inhammen nog een leuke verrassing tegen gekomen. Een zeekat van ongeveer 40 cm die nieuwsgierig was maar toch de veilige afstand hield. Zie video (dit leuke zeedier komt na 2 minuten in beeld…). Na de lunch met nasi goreng, de derde en laatste duik van vandaag weer op de USAT Liberty. Dit keer was het voorste gedeelte aan de beurt. De stroming onder water was nu wel iets meer dan tijdens de eerste twee duiken, maar stug door zwemmen dan haal je het wel. Via de voorkant naar beneden gedoken om via het gat in de romp naar binnen te zwemmen. Het is tegelijkertijd magisch en griezelig om in troebel water met een zicht van 10 meter het wrak binnen te gaan. Zwemmend achter de duikgids en mijn Australische buddy dit onderwatertourtje gedaan. Toen de manometer 80 bar aangaf, zijn we weer naar de kant gegaan en daar bovenwater gekomen. Het was een leuke duikdag vandaag, intensief en er van genoten. Morgenochtend gaan we naar een andere duikstek en ben ik benieuwd naar mijn spierpijn.’

Roxy en ik hebben ook nog even genoten, want we hebben onze eerste massage hier gehad. Niek zou ook mee gaan maar die heeft ondanks goed insmeren haar rug een beetje verbrand, dus voor haar geen rugmassage vandaag. Ik ben zelf trouwens vandaag ook goed verbrand, maar de massage kon gelukkig doorgaan! 

Tot blogs!