'Minangkabau it is....!'

Vandaag in Bukittinggi de omgeving bekeken. We zijn nu dus als gezegd in West-Sumatra in het gebied van de Minangkabau. Marcels vader komt uit dit gebied (en andere voorouders ook), want hij is geboren in Sawahlunto en dat is het gebied van de Minangkabau stam. Marcel was voor we naar Indonesië gingen erg benieuwd hoe hij alles zou ervaren en hoe de mensen hier hem zouden zien. Al in de eerste dagen dat we hier waren (we waren toen nog in Noord-Sumatra in het gebied van Medan) vroegen lokale mensen aan onze gids of Marcel een Minangkabauer was! Hij blijkt voor de mensen hier dus duidelijk uiterlijke trekken te hebben van deze stam! Indonesië is heel groot met verschillende stammen en volkeren en Niek vergeleek dat treffend met bijvoorbeeld de Friezen in NL. Die herken je ook uit duizenden (generaliserend: blond, blauwe ogen). En in Europa herken je ook de Duitsers en bijvoorbeeld Spanjaarden. Zo is dat ook met de Minangkabauers dus hier. En zo heeft Marcel dus duidelijke trekken van deze stam. Dat is een soort bevestiging voor Marcel waar hij naar zocht. Lijk ik op mijn voorouders, hoe zien de mensen mij hier? Dat. Als hij op straat loopt dan knikken de lokale mensen naar hem, als een soort gedagje. En twee dagen geleden werd hij door een lokaal iemand aangesproken in het Indonesisch. Of het de gewoonste zaak van de wereld was dat hij wel even zou antwoorden in het Indonesisch. Marcel en ik hebben ter voorbereiding op deze reis wel 10 lessen Bahasa Indonesia gevolgd bij de Indonesische Ambassade in Den Haag, maar volzinnen en hele gesprekken is zeker niet aan de orde op ons niveau hahaha. Die lessen waren pittig, maar eenmaal hier is het toch wel leuk om in ieder geval een paar woordjes Indonesisch te kunnen spreken. Altijd leuk. Maar goed, voor Marcel dus ook leuk dat hij voor een deel wel bevestiging heeft gekregen dat hij is wie hij is: zichzelf uiteraard, maar met duidelijke roots vanuit hier! Hij heeft Minangkabau roots! En dat is mooi….!

Hier in het gebied van de Minangkabau stam zie je soms nog zogenaamde Minangkabau huizen. Huizen met hun kenmerkende daken in de vorm van het gewei van de karbouw, de waterbuffel die hier nog steeds gebruikt wordt voor het bewerken van de sawa’s.

We zijn vanuit het hotel vertrokken vanmorgen naar de Harau vallei. Wordt ook wel genoemd het Yosemite van Indonesië, een groene en vruchtbare vallei, tussen twee steile kliffen met kleine watervallen. Hier fijn gewandeld. Op de wanden van de rotsen in de vallei wonen klaarblijkelijk brulapen. Dat was goed te horen aan het brullen en gillen. Marcel heeft er drie in een boomtop zien zitten! Helaas niet gelukt om een foto te maken hiervan.

Waar ik wel einnnnndelijk een foto van heb, hoewel niet heel erg duidelijk, is één familie op een brommer! Je ziet hier niet zelden een hele familie met elkaar op de brommer, bijvoorbeeld papa aan het stuur, met voor hem een kindje van bijvoorbeeld een jaar of vijf. Achter papa dan een kindje van 3 jaar of zo en daarachter mama met in een draagdoek een baby! Dat kan hier gewoon! Ik wilde al vaker een foto nemen van dit fenomeen, maar voor je het weet is de brommer al voorbij of heb je een bewogen foto. Maar vandaag gelukt! En opa en oma (denk ik) met voor opa een kindje en tussen opa en oma ook een kindje! Net zo makkelijk, kijk:

De vallei uitgelopen (heerlijk om te wandelen na twee dagen in een auto gezeten te hebben trouwens!) en een sawa opgelopen. Van dichtbij de rijsthalmen bekeken en uitleg gekregen hoe het proces van rijst verbouwen in zijn werk gaat. Nog veel handwerk en als je dat van dichtbij zo ziet, dan is de rijst bij ons in de winkels eigenlijk heel goedkoop. Want er komt zoveel werk bij kijken! Nu is trouwens bijna 100% van de opbrengst van het land voor eigen gebruik in Indonesië (met komst nieuwe regering).

Toen weer terug naar centrum Bukittinggi en daar bij een lokaal Minangkabau restaurant waanzinnig lekker gegeten. Er kwamen allerlei kleine gerechtjes op tafel met rijst en als drinken warm water. Je kon zelf pakken wat je wilde eten en je betaalt aan het eind dan wat er gegeten is. Het was echt zalig. Sommige gerechten wel ‘pedis’ (pittig). Die zijn bij ons standaard voor de Minangkabauer onder ons, en zijn ‘eethulp’ Danique! Die twee eten alles wat los en vast zit, pedis of niet. Behalve het fruit hier, dat vindt Niek niet zo lekker. Dat is allemaal soort zoet weeïg en daar gaat zij niet goed op. Misschien moeten ze hier het fruit standaard in sambal leggen, dan eet ze het wel deze meid! En Rox en ik zitten in vergelijking met hun enorm te trutten of het niet te pittig is, hahaha. Maar hier in dit restaurant was alles zalig, en genoeg keus. Dus genoten. En dat allemaal weer voor nog geen € 3,00 per persoon.

Onderweg trouwens nog twee vulkanen gezien, de Marapi vulkaan gezien en de Singgalang vulkaan. Volgens Marcels zus Judith heeft hun vader het wel eens gehad over de Marapi vulkaan. Dus deze vulkaan bewust op de foto vastgelegd….

Toen naar een zogenaamde ‘zilvermarkt’ geweest. Eenmaal daar bleek het geen markt te zijn, maar gewoon een zilver atelier/winkel. Alles werd daar met hand gemaakt. Marcel heeft daar een mooie zilveren ring gekocht met een gele saffier steen er in.

We zijn ook nog naar Fort de Kock geweest. Bukittinggi heette voorheen Fort de Kock, naar de Nederlandse Hendrik de Kock. In 1825 werden de Minangkabauers door de Nederlanders geholpen in hun strijd tegen de Islamitische Padrileiders. Van het fort zelf is niets over, behalve een paar kanonnen. Van hier boven heb je wel een uitzicht over Bukittinggi zoals het nu is.

Toen lekker naar het hotel, waar we nu het blog schrijven. We gaan zo met de gids weer lokaal eten en ik denk weer in een Minangkabau restaurant, want we hebben de smaak te pakken.

Tot blogs!