'Op weg naar Berastagi..!'

Vandaag laten we de jungle achter ons. En we gaan richting de koele hooglanden van Noord-Sumatra, naar Berastagi. De rit naar Berastagi duurt ongeveer 5 tot 6 uur. Het landschap onderweg is bergachtig en heel groen, met veel hoogteverschillen. Onze eerste stop is een viewpoint met uitzicht op de vulkaan Sinabung. Dit is een nog werkende vulkaan waar dus ook rook uit komt. Op de foto van de vulkaan zie je dit niet, omdat de top van de vulkaan op dat moment in de wolken zat.

Maar toen we doorreden en de wolken weg waren zagen we vanuit de auto de rook uit de vulkaan komen. En de lokale bevolking woont ‘gewoon’ aan de voet van de vulkaan. Als je daar zo staat dan is dat echt wel dichtbij.

Verder gereden en onderweg was het heel erg druk, want de lokale bevolking was vrij vandaag (het is zondag vandaag) en veel mensen uit Medan gaan op een zondag graag naar Berastagi en omgeving. De route gaat bochtig omhoog, klimmen dus. En de wegen zijn hier afwisselend goed geasfalteerd om dan weer over te gaan in wegen die geen wegen genoemd kunnen worden. Geen asfalt, stenen, keien, en kuilen, niet te zuinig! Wij zijn het er unaniem over eens dat wij een ‘kei’ van een chauffeur hebben, want hij weet al de kuilen vakkundig te ontwijken door soms helemaal zigzaggend over de weg te gaan. En dat op een smalle weg met tegenliggers. Het best te vergelijken met van die haarspeldbochten de berg op die je soms ook hebt in Frankrijk. En soms waren er zelfs situaties die zo als scène in het programma ‘De Gevaarlijkste Wegen’ hadden gekund! En ik heb het er al eerder over gehad, het verkeer lijkt hier een zooitje, maar alles gaat goed omdat men respect voor elkaar heeft, en geduld. En er waren stukken dat onze minivan bijna niet omhoog kwam (ook lekker relaxt, NOT hahaha), maar ook dan wuift de chauffeur rustig uit zijn raampje dat het achteropkomend verkeer hem in kan halen. Dat doen ze dan ook en claxonneren dan als ze ons voorbij zijn. Als teken van ‘dank je’. Had ik al gezegd dat wij daar in NL wat van kunnen leren? In NL zou het namelijk precies andersom zijn: toeteren omdat een ‘debiel’ voor je niet hard genoeg omhoog rijdt! Dat….

Waar we het tot nu ook unaniem over eens zijn is dat de mensen hier heel vriendelijk zijn. Zacht en vriendelijk. Beleefd, zacht en vriendelijk, dat. Danique zei vanmiddag pakkend dat zij de mensen hier van de landen in Azië waar ze allemaal geweest is, hier het vriendelijkst vindt. Ze is in Nepal, Thailand, Cambodja, Vietnam en Japan geweest, onze globetrottert (met Nico), en dus kan ze goed vergelijken. We voelen ons heel welkom hier. En een stelletje supersterren want het staren naar ons, en de verzoeken om foto’s met ons te mogen maken zijn nog steeds niet van de lucht.

Onderweg zien we heel veel natuur, en afwisselender dan het gebied rond Medan en Bukit Lawang, want daar waren eigenlijk alleen plantages met palmbomen te zien. Voor de productie van palmolie. Als je dit zo ziet en er over nadenkt dat voor die plantages het oorspronkelijke oerwoud gekapt is, schieten de tranen in je ogen. En wij als een druppel op de gloeiende plaat thuis palmolie vrije boter eten. Ik weet, we moeten ergens mee beginnen en dus eten wij die boter, maar als je hoort waarom hier die palmolieplantages zijn, dan snap je het: de bevolking verdient daar vele malen meer geld mee. Maar het voelt zo tegenstrijdig. Thuis palmolievrije boter, hier bezoeken we een palmolieplantage…

Wat ook tegenstrijdig voelt en waar we ook verdrietig van worden is het vele, vele, vele afval wat gewoon in het land ligt. En langs de kant van de weg gegooid. Echt……als je dat ziet, schieten werkelijk waar de tranen in je ogen. Echt. Zo triest. Het land is zo mooi, maar het milieu oei, oei, oei. En we kunnen het begrijpen want de infrastructuur is hier gewoon nog niet zo ver. En ja waar laat je dan je troep, maar oh my god……. En verbrand het dan zou je zeggen.

Maar zo laten liggen. En het ligt er al jaren zagen we, want stukken plastic waren soort van aan het vergaan zeg maar (ik weet dat vergaat niet, maar lijkt zo bedoel ik). En ook hier weer, wij sorteren thuis alles, leveren nu zelfs die blikjes in die aan alle kanten lekken en plakken tijdens het inleveren….), moeten zelfs voor het bakje onder onze frietjes tegenwoordig 20 cent betalen, en de milkshake van de MC Donalds smaakt niet meer zoals voorheen door die ondoenlijke papieren rietjes. En ja….ook nu weer weten wij dat je ergens moet beginnen, maar als je de omvang van de vervuiling hier ziet, zijn onze goeie bedoelingen zo nietig lijkt het….

Uiteindelijk in Berastagi aangekomen. Dit is een drukke plaats, waar dagelijks een fruitmarkt is. We hebben hier geluncht en zijn daarna die markt op gegaan. Het fruit ligt er mooi en kleurrijk bij.

Op de route naar ons hotel, kwamen we ook nog langs een Boeddhistische tempel. En dus stelde de gids voor om hier een bezoek aan te brengen. Het bleek het Lumpini Park te zijn, waar een replica van de beroemde Boeddistische Shwedagon Pagode staat. Dit wisten wij niet en wij dachten dus naar een ‘echte’ tempel te gaan. De buitenkant zag er nog wel mooi uit. Wij dames weer een sarong om en toen naar binnen. Binnen werkte het interieur ons enorm op de lachspieren. Ongelogen, pilaren met daarop de afbeelding van Hello Kitty. What the fuck is dit voor slechte Efteling tempel. Hahaha.

Dus wij naar binnen, foto van de meiden in sarong, en met gierende banden weer naar buiten.

En op naar het hotel.

En Marcel voelt zich thuis, maar daarover een volgende keer meer.

Tot blogs!